Het zijn misschien kleine woorden.
Tuurlijk let Wout op zijn gehandicapte zus.
Hij weet dat ze niet zonder toezicht kan spelen.
Hij weet dat zijn moeder ook gewoon naar de wc moet.
Hij voelt zich ook verantwoordelijk.
Hij voelt zich ook trots.
Maar soms wil hij het ook niet.
En moet het ook.
Maar toch zegt hij Ja.
Want hij wil zijn moeder niet teleurstellen.
En ja, het gaat maar om even.
Zijn zus heeft het nodig.
Dat is belangrijker dan dat hij met lego speelt.
Toch gaat zo’n klein zinnetje, zo’n onschuldig lijkend zinnetje ver.
Niet dat je het niet mag vragen, maar wel ver in verantwoordelijkheidsgevoel.
Het gevoel dat zijn zus belangrijk is. Wat soms kan voelen als belangrijker dan hem.
Omdat alles rond Fleur draait.
En hij zo vaak zich aan haar moet aanpassen.
Altijd.
Maar hij doet het vanuit liefde.
En zet zijn eigen behoeften opzij.
Die moeten maar wachten.
Dat hij er op volwassen leeftijd last van zal krijgen weet hij niet.
Zijn ouders evenmin.
Wat is de impact precies van het bijzondere gezinsleven op de broer en zus?
En hoe kun je hier als ouder op jonge leeftijd al invloed op uitoefenen?!
Door een afspraak erover te maken, bijvoorbeeld. Wat wil je dat Wout doet, wat niet. Hoe lang. Hoe ging het? Baken de taak ook af. Geef kaders, en daarmee beperk je de mate van verantwoordelijkheid voelen. ‘Nu ben ik er weer voor Fleur. Ga jij maar lekker spelen’.
Vind je dit een handige tip en wil je meer weten over de wereld van de Brus?
Op 25 januari en 2 februari geef ik het Webinar BRUS IN BEELD, waarin ik vertel over de impact van het bijzondere (zorg intensieve) gezinsleven op broertjes en zusjes, en wat kan jij als ouder doen wat een groot verschil kan maken. Wil je hierbij zijn of ken je iemand die dit ook zou moeten horen, tip hem of haar dan gerust.
Aanmelden kan via www.Nice2Bme.nl/webinar
