Dit appje stuurde ik naar mijn dochter.
Het is een zoveelste dag van onze vakantie in Noorwegen. Mijn dochter zit met enige regelmaat verstopt op ‘haar slaapkamer,’ al dan niet verzonken in haar mobiel of danspasjes van tiktok na te doen.
Ze lijkt zich prima te amuseren. Maar ik mis haar. We zijn samen op vakantie, maar toch ook alleen. En dus stel ik al meerdere dagen dingen voor om samen te doen.
Dingen die ze eerder altijd leuk vond zijn dit jaar ‘not done’. Of in haar woorden; ‘SAAI’, “GEEN ZIN’ of ‘AKWARD’, al dan niet met een zucht vooraf:)
Je moet weten, ik ben niet zomaar voor 1 gat te vangen. En dus opper ik nog meer ideeën. Maar ook andere suggesties worden als het noorderlicht weggeveegd.
Ik vind het lastig.
Ze wordt steeds meer een eigen persoontje. Zelfstandig. PUBER. Moet ik haar misschien niet meer loslaten? Zit het niet gewoon in mij?
Inmiddels zit ik ook doelloos op social media te scrollen. En dan wordt ik wakker geschud door die ene zin:
Even een herinnering dat 75% van de tijd je ooit met je kinderen zult doorbrengen voorbij is tegen de tijd dat zij 12 worden. En 90% van de tijd met hen is voorbij tegen de tijd dat ze 18 zijn.
Het laat mij niet los.
Ondanks dat zij het alleen zijn prima lijkt te vinden voelt het niet prima voor mij.
DIT IS NIET HOE IK ONZE VAKANTIE VOORGESTELD HAD! En dit wil ik anders.
Ik wil connectie. Ik wil herinneringen maken. Ik wil dat zij, als ze volwassen is, terugkijkt op een zorgeloze jeugd waarin er tijd voor haar was. Aandacht voor haar was. Dat ze met een glimlach terugkijkt op al die leuke dingen die we deden en samen beleefden.
Ik wil dit anders.
Gedreven vanuit die ene zin neem ik een besluit. Ik ga haar appen (de ingang tot pubers). Met een niet alledaagse vraag waarvan ik weet dat ik haar wakker schud. Hopend op een ingang tot connectie.
- –“Zullen we samen herinneringen maken?”
- “Hoe bedoel je?”
- -“Iets samen doen..iets leuks waar normaal geen tijd voor is. Waar we beiden van genieten.”
- -“Iets maken, knutselen, ….whatever.”
- -“Ik mis je.”
- -“Of samen telefoonfilters uitproberen of…”
- “Tekenen?”
- “Kom naar mijn kamer.”
En zo geschiedde. We kletsten en tekenden. Met een timer erbij, want om de 2 minuten wisselden we van tekening. Zij ging verder aan de mijne en ik aan de hare. We kletsten en lachten.
Moraal van het verhaal.
->Contact of iets samen doen hoeft niet groot te zijn, maar wel bewust. Met elkaar, elkaar zien en het SAMEN zijn beleven en VOELEN.
->Dus vertraag, ben aanwezig en geniet van elkaar.
Fijne vakantie nog:)
Over vakantie gesproken: Wist je dat ik deze zomer weer een speciale ouder en kind workshop geef? Brus in het zonnetje.Een die méér inhoud dan samen een dagje doorbrengen. Een moment waarin verbinding tussen jullie centraal staat; Samen zijn, beleven en SAMEN voelen! Ik vertel er meer over in deze link
