“Kijk die slome!”
Ik voel een steek, want ik weet dat ze het over mijn zus hebben. Moet ik erop reageren? Dadelijk hoor ik er ook niet bij. Maar ze hebben ook niet het recht zo over haar te praten.
Ik zwijg, krimp ineen. Maar ik voel ook veel woede, en tranen.
Waarom zien ze haar niet zoals ik haar zie? Een lieve zus die soms net wat meer tijd en zorg nodig heeft. Waarom moest mijn zus nu ook per se met mij vakantiewerk doen? Ik moet altijd alles samen met haar!
Stilzwijgend fietsen we vanaf de aardbeienplak terug naar huis. Moet ik er thuis wat van zeggen? Ze hebben vast al genoeg aan hun hoofd. En wat verandert het nu?
Eenmaal thuis ren ik naar boven, en speel ik met mijn Playmobil. Daar kan ik mijn ei in kwijt. Daar hoef ik geen masker op te zetten.
Mijn moeder komt naar boven en vraagt of ik mijn kamer wil opruimen. “NEE!!!! Laat mij met rust! Ik luister niet naar jou!” Alle opgepropte emoties lijken als vuur uit mijn mond te spuwen. Mijn moeder begrijpt niet waar het vandaan komt.
In mijn jonge jaren, moest ik als jongste van het gezin vaak het voorbeeld zijn van mijn oudere zus.
Mijn zus had een beperking en dat maakte mij een ‘Brus”. Zo heet dat wanneer je broer of zus een beperking of ondersteuningsbehoefte heeft.
De term Brus bestond in die tijd nog niet. Ik wist niet anders. Groeide er mee op en paste mij in die brussen-rol. Vanuit liefde naar mijn zus en ouders toe wist ik mij in de jaren dat ik opgroeide te gedragen als een voorbeeldig kind. Op die woede uitbarstingen na dan. Ik zag de zorgen en frustraties van mijn ouders ik wilde hen niet tot last zijn. Daarom was ik ook super goed in zorgen dat dingen perfect gingen. Ik zorgde dat mijn zus het aan niets ontbrak en zette ik mijn eigen zorgen, emoties en frustraties opzij.
Jarenlang ging dat goed. Maar steeds vaker liep ik tegen dingen aan die ik niet kon plaatsen. Was er die rode draad, dat gevoel waar ik niet echt mijn vinger op kon leggen.
Daar lag ik, vrij onverwacht, aan het zuurstof in het ziekenhuis.
Blijkbaar ging het écht niet goed. En ik had niets gemerkt. Of ja.. misschien is niet bewust bij stilgestaan wel een beter woord. Het was tijdens die burn-out waarop ik mijzelf de vraag stelde: ‘Wat wil ik nu eigenlijk echt? En wie ben ik nu eigenlijk?’ “Waarom doe ik ertoe?!’ en ‘Hoe was het zover gekomen?’
Een zoektocht volgde. Beetje bij beetje (her-)ontdekte ik wat ik nodig had en leuk vond. In mijn zoektocht liep ik een dagje mee met een kindercoach. Hier ging mijn hart echt van kloppen.
Tijdens de kindercoachopleiding en het jaar wat volgde vielen alle puzzelstukjes (van dat gevoel) samen. De impact van het gezinsleven op mij als Brus. Mijn houding, mijn denken en doen en laten. Had ik vroeger maar handvatten gehad.
Waarom kon ik geen NEE zeggen, waarom voelde ik mij verantwoordelijk voor alles en iedereen. Waarom raakte het mij tot in mijn ziel als iemand niet echt gezien werd?! Of ‘in een hokje’ geplaatst werd!
Steeds vaker had ik het gevoel dat ik tekort schoot, thuis als moeder (en alle andere rollen) en op het werk.
In het begin paste ik mij hierin aan. Je kent dat vast wel. Tandje erbij zetten en doorgaan.
Ik regelde dat ene (nog) wel even. Ik kon niet gemist worden (dacht ik) en ja.. iedereen had het toch wel eens lastig. . En zo hield ik alle ballen hoog en mijzelf voor de gek.
Ik gaf mij voor 200%, maar steeds weer schoot ik voor mijn gevoel tekort bij diegene die ondergesneeuwd werden. Ik gaf en gaf… tot mijn lijf mij terug floot.
Daar lag ik, vrij onverwacht, aan het zuurstof in het ziekenhuis.
Blijkbaar ging het écht niet goed. En ik had niets gemerkt. Of ja.. misschien is niet bewust bij stilgestaan wel een beter woord. Het was tijdens die burn-out waarop ik mijzelf de vraag stelde: ‘Wat wil ik nu eigenlijk echt? En wie ben ik nu eigenlijk?’ “Waarom doe ik ertoe?!’ en ‘Hoe was het zover gekomen?’
Een zoektocht volgde. Beetje bij beetje (her-)ontdekte ik wat ik nodig had en leuk vond. In mijn zoektocht liep ik een dagje mee met een kindercoach. Hier ging mijn hart echt van kloppen.
Tijdens de kindercoachopleiding en het jaar wat volgde vielen alle puzzelstukjes (van dat gevoel) samen. De impact van het gezinsleven op mij als Brus. Mijn houding, mijn denken en doen en laten. Had ik vroeger maar handvatten gehad.
En toen wist ik dat DIT was wat ik te doen heb.
Zo werd mijn kindercoachpraktijk geboren.
Dus…
…zoek je een coach die luistert, observeert, reflecteert en jou in beweging brengt? Zodat je kunt zeggen.. het is fijn mijzelf te zijn, in al mijn doen en laten, met alle emoties omarmd? Zoek dan niet verder.. ik ben er voor jou.
Nickee Hoedemaekers (1976),
moeder, Brus, hooggevoelig, oog voor details, creatief, zorgzaam, out of the box-denker, praktisch ingesteld, een grote portie doorzettingsvermogen en behulpzaam
Oh, ook nog wel leuk om over mij te weten:
Ik heb een hekel aan hokjes denken. Ik vind dat iedereen op zijn eigen manier dingen kan en kan groeien/ontwikkelen.
Vroeger stond ik vaker bekend als een driftkikker, een ‘heks’. Ik kon echt ineens vurig boos worden.
Ik voel mij prettig in een duidelijke omgeving, ik weet dan waar ik aan toe ben en kan dan gerichter ergens naar toe werken.
Ik bekijk graag alles vanuit alle perspectieven, en neem hier dan ook graag de tijd voor.
Ik ‘redde’ als kind alle hulpeloze diertjes die ik tegenkwam. Legde ze in een bedje van bladeren en zei de liefste woorden die in mij opkwamen.
Wat anderen zeggen…
