Met een grote brok in mijn keel bel ik mijn zus op. “Ik kom in de krant. En het gaat ook over jou.” En dan doe ik mijn verhaal. Mijn versie van het artikel. De tranen rollen over mijn wangen. Het zijn mijn twijfels en zorgen in vloeibare vorm. En zij..zij is zo begripvol.
“Ja maar..het is toch ook dat ik een beperking heb. Jij ziet dingen daardoor toch ook anders?”
Ik kon haar wel kussen (bij wijze van dan, zij het niet dat ik belde). Soms onderschat ook ik haar nog.
Ik had net het artikel over mij (als brus) in de krant ingekeken. Vorige week was ik geïnterviewd door het Eindhovens Dagblad voor de week van de jonge mantelzorgers, waar Brussen ook onder vallen.
Waar ik eerder gedacht had mij vol trots te gaan voelen, voelde ik mij nu na het lezen vooral kwetsbaar. Mijn jongere ik, de jonge Brus was ontdaan en lichtelijk in paniek.
Het stond op papier zo definitief. Harder. Door de woordkeuze of misschien wel doordat ik er niet omheen kon draaien.
Loyaal aan mijn zus en ouders. Een mooie kwaliteit, loyaliteit. Zij het niet dat veel Brussen ermee worstelen.
Want ben je ook loyaal aan de ander als je voor jezelf kiest? Dan is er toch ineens dat duiveltje op de ene schouder die roept..jij hebt toch niet te klagen, was het nou zo erg. Je jeugd was toch prima. Je zus..die is belangrijker. En op de andere schouder dat engeltje die zegt; Ga ervoor staan. Je weet hoe het is en voelt en juist jij bent diegene die dit mag uitdragen. Je mag, nee MOET voor jezelf staan. Want ook jij mag er zijn. Je begrijpt natuurlijk wel dat op een moment van klein en kwetsbaar voelen dat duiveltje sterker voelde.
En dat de tekst, die ik notabene verteld heb, op papier ook heel zwart/wit stond. Het laatste wat ik wilde was mijn naasten in verlegenheid brengen. Of nog erger hen schuldig laten voelen omdat ik er mee worstelde?!
Wanneer zorg ouders horen dat Brussen een vergrote kans hebben op sociaal emotionele problemen, zie ik vaak een schrikreactie. Met daarbij de vragen:
-Heb ik hem niet tekort gedaan?
-Had ik het moeten zien?
-Wat had ik anders moeten doen?
En weet je wat ik dan altijd zeg? HET LIGT NIET AAN JULLIE! Want ik weet inmiddels ook dat dat ongemerkt aanpassen door broer en zus als vanzelf gaat. Dat ze vanuit goede bedoelingen jou willen ontlasten, hun steentje willen bijdragen. Ik weet ook dat Brussen hun gevoelens goed kunnen camoufleren. Juist daarom is het goed dit feit te weten. Want dan ben je er alerter op, en kun je in de jonge jaren het verschil maken. Zodat Brussen (en hun ouders) er mee leren omgaan. Dat is waar ik mij sterk voor wil maken.
Herkennen, erkennen, beïnvloeden.
Met een nieuwe traan, maar dan van de lieve woorden van mijn zus lees ik het artikel nog een keer. Beetje bij beetje krijgt het meer kracht tot ik denk..ja, dit is precies zoals ik het wil vertellen!
Nieuwsgierig naar het artikel? Je vind hem hier: https://www.nice2bme.nl/in-de-media/