Bam, die komt binnen. Ik lees een post over moeder schrijft over haar gehandicapte dochter. ‘Dingen die ze niet zal kunnen, maar misschien wel gelukkig ook zelf niet beseft.’
Het raakt mij. Natuurlijk begrijp ik haar verhaal, maar bij mij raakt het MIJN verhaal.
Mijn zus, die een lichte beperking heeft. Zij besefte het wel! Het zien van de dingen die ze graag wilde, maar wat niet lukte. Zij die geconfronteerd werd met nét niet mee kunnen doen in de maatschappij.
Te sloom (letterlijke woorden), niet automatisch vriendschappen kunnen sluiten, gepest worden. De discussie of ouderschap wel of niet zou moeten kunnen. Twee stappen vooruit, een stap terug. De wens, het verlangen, de frustratie, de pijn.
Als zusje zag ik het van de zijlijn. Ik wenste haar zoveel. Ik voelde met haar mee als het niet lukte. Als ze de kans niet kreeg. Als ze onderschat werd. Als ze overschat werd.
Als men misbruik van haar beperking maakte. En dan zelf niet altijd doorhad. Maar ik wel.
De worsteling, ook bij ons. Hoe spannend was het ook, toen ze een oudere vriend kreeg. Was het gelijkwaardig? Was het echt liefde? Zou ze haar grenzen kunnen aangeven? En zou die ander die dan respecteren?
Zelfredzaamheid gunnen, proberen los te laten. De twijfel (bij mij en mijn ouders) of je iets moet bijsturen of moet laten ervaren. Is het verantwoord? Moet je er iets mee ter bescherming van haar of haar gezin?
Hoe ga je ermee om? Met wie kun je dit delen? Wie begrijpt je nu?
Nu ik ouder ben kan ik dingen beter plaatsen. En ja, nog steeds, ook als volwassene, kijk ik met een schuin oog naar haar. Een brus ben je niet voor even, maar een leven lang.
Praten over deze dingen kun je niet met iedereen.
Binnenkort is de week van de jonge mantelzorger. Een week waarin aandacht uitgaat naar jonge mantelzorgers, waar Brussen ook onder vallen. Want opgroeien in een zorggezin, dat is bijzonder en ingewikkeld tegelijk.
Binnen Nice2Bme geef ik in die week 2 activiteiten.
De eerste is een activiteit genaamd de brUS-club. Die is op zondag 4 juni in mijn praktijk in Asten.
In de brUS-club ontmoeten Brussen/jonge mantelzorgers elkaar. Een gezellig samenzijn onder het thema DROMEN. Waar droom je van, en hoe voel je je dan. Wat heb je nodig. Door middel van spel, bewegen en ontspanning gaan we het thema dromen verkennen en aansluitend creatief vormgeven.
Daarnaast geef ik op woensdag 7 juni ook een lezing, fysiek in het levensatelier in Asten. Waarin in ouders meeneem in mijn verhaal als Brus en als coach hoe je Brussen kunt ondersteunen.
Het gedicht? Dat is deze;
‘Soms ben ik blij dat je te gehandicapt bent om zelf de beperkingen bewust te ervaren.
Dan ben ik blij dat je me niet kunt vragen waarom jij niet naar school gaat.
Dat ik je niet hoef uit te leggen waarom jij geen vriendjes en vriendinnetjes hebt of waarom je zelf geen moeder kan worden.
Dan ben ik blij dat je niet ziet dat mensen je aangapen.
Dat je zelf niet hoeft te ervaren dat je zo anders bent…
Soms ben ik verdrietig om het leven dat jij moet missen.
Dan rouw ik om een verloren verwachting wat jou zo gegund is.
Ik had je naar school willen brengen. Naar de zwemles. Je willen troosten als het uit is met je eerste vriendje. Je willen zien giebelen samen met je vriendinnen. Je de wijde wereld in zien gaan.
Maar meestal ben ik dankbaar voor het leven dat wij samen hebben vormgegeven.
Dat jij mij zonder woorden hebt laten inzien wat geluk is.
Dat ik dankzij jou heb geleerd dat verdriet om wat niet is gewoon bij het leven hoort.
Dankbaar om jou te zien genieten van de kleine dingen in het leven die velen van ons niet eens zien.
Jouw leven is zo waardevol om te leven! Gewoon om wie je bent, zoals je bent!
Bron: de wereld van anna-sofie
