Buiten is het bar en boos. Maar ik doe het toch. Ik heb namelijk een deal gemaakt met mijn dochter.
Sinds de herfstvakantie gaat ze zelfstandig naar school. Niet dat ze dat daarvoor niet wilde of zou kunnen. Maar die drukke weg, en het snel afgeleid zijn van haar maakte mij er als ouder niet heel gerust erop. (Ja, ook ik vind loslaten op zo’n moment lastig.)
Maar goed, haar school wordt verbouwt. En dus zit ze nu in een ander pand bij ons in de straat. Nu hoeft ze die drukke straat dus niet meer over. En gaat ze alleen. Super voor haar zelfstandigheid en zelfvertrouwen. En ook voor mij goed om weer iets meer te leren loslaten. Alleen is er 1 ding…Niet een groot ding, maar wel een ding.
Het zit als volgt. Bij ons thuis gaan de ochtenden erg wisselvallig. Je hebt misschien 2 nieuwsbrieven terug gelezen dat mijn dochter autisme heeft. De ene ochtend kan vloeiend gaan. De andere ochtend zijn er nog voor het ontbijt volle hoofden en schreeuwpartijen. Dat vraagt dan best wel wat van ons allemaal.
En dus had ik de vaste gewoonte om na het meelopen naar school een rondje door de bossen eraan te plakken. Soms lang, soms kort, maar wel een ommetje. Een ommetje dat net genoeg was om te ‘ontladen’ van de ochtend. Tot rust te komen en spanning van mij af te zetten zodat ik ook met hernieuwde energie verder de dag door kon.
Tot die herfstvakantie dus. Ik had het eerst niet eens door. Dat ik niet meer wandelde. Ik leek zelfs extra tijd over te hebben. (Nu snap ik waardoor).
Het wandelen (de functie ervan was ik alweer vergeten) begon ik te missen. Dat wilde ik weer oppakken. En dus sloot ik een deal met mijn dochter.
Wanneer zij nu de deur uit gaat naar school, ga ik ook. Weer of geen weer. Even een blokje om. Soms loop ik mee (zij bepaald), soms wandel ik de andere kant. En heel eerlijk. Ik voel mij er heerlijk bij. Ja, het kost wel weer wat tijd, maar ik merk dat ik met zoveel meer energie de dag start.
En nu bedacht ik mij..misschien heb jij ook wel iets wat je vroeger altijd zo leuk vond om te doen. Wat je energie gaf. Iets wat je niet meer doet, net met welke reden dan ook, wat je diep in je hart wel weer zou willen doen. Misschien denk je dat het onmogelijk is ivm je zorgkind. Maar misschien denk je wel te groot. En kan een kleine stap in die richting ook al fijn zijn. Wat zou nou voor jou die eerste stap in die richting laagdrempeliger maken?
Weet je wat een mooie stimulans is; je geeft hiermee ook een heel mooi voorbeeld signaal af aan je Brus.
Brussen passen zich namelijk ook vaak aan, aan hun broer of zus? Omdat de situatie dat vraag. Of dat hun broer of zus iets niet kan, of niet mee kan doen (schuldig voelen) of juist om jou als ouder niet extra te belasten. Dan vraagt dat niet van jullie ook nog extra werk. (wegbrengen naar een sport bijvoorbeeld)
In het begin (aanpassen) lijkt dat de beste en meest logische oplossing. Dat kan ook best eens een keer, maar wat als ze zich heel vaak aanpassen en hun eigen ik/ding wegcijferen omwille van hun broer/zus of jullie gezinssituatie. Voor ze het weten weten ze niet meer wat ze willen en doen ze alleen die dingen die hun broer of zus kan of wil. Dat is toch jammer.
Dus, lieve ouder. Mag ik je vragen om wat vaker voor jezelf te kiezen? Een voorbeeld te zijn. Wil je meer creatief zijn, leg dan een klein boekje om je nachtkastje en maak elke avond een minitekeningetje van 3x3cm van het leukste moment van de dag. Slaag je ook gelijk lekker der (ik spreek uit ervaring)
En als je toch bijvoorbeeld al van knutselen houd, dan is de ouder en kind workshop (Nice2bme&You) misschien wel een leuk idee.
Samen een ochtend (online) of middag (in de praktijk in Asten) met je Brus doorbrengen.
N.a.v. een verbindingsoefening ga je samen aan de slag. Je gaat een collage maken. Je kind voor zichzelf en jij voor je kind. En het mooie is, je neemt een mooie herinnering mee naar huis.
Misschien wel de start van vaker creatief bezig zijn? Of iets anders mag natuurlijk ook..
een boek..
een kopje koffie rustig drinken…
puzzelen….
Hebben we een deal?
