Wie ben jij wel niet!?

Heel veel jaren wist ik het niet. Ik was mijzelf echt kwijt. Ik vertelde erover in een interview wat ik gaf aan MAMA vita (vereniging voor ouders met een kind met autisme). Het werd een leuk gesprek die ik graag deel:

Kun jij een introductie geven wie jij bent?

Mijn naam is Nickee Hoedemaekers, (brussen) coach van Nice2Bme in Asten, waar ik samen woon met mijn man en dochter van 10.

Het gezin waarin ik opgroeide was anders dan andere gezinnen. Mijn zus heeft een lichte verstandelijke beperking, en dus ben ik ben ik een brus. Zo worden Broertjes en zUSjes dan genoemd. Een term die ik pas een aantal jaren ken, en zoveel meer inhoud dan dat ik voor mogelijk houd.

Ik zal het uitleggen. Het begint al bij de vraag wie ben jij? Nu kan ik goed vertellen wie ik ben, maar jaren wist ik dat eigenlijk niet. Ik was die zorgzame SCHIM. Die perfectionist die geen fouten durfde te maken en veel van mijzelf vroeg. Ik was diegene die zich altijd aanpaste aan de ander. Die geen NEE kon zeggen en mij verantwoordelijk voelde voor alles en iedereen en dingen regeldee voor anderen.  Anderzijds was ik ook een driftkikker. Nu pas begrijp ik hoe dat kwam.

Ik groeide op in ons bijzonder gezinsleven en paste mij aan. Zo gaat dat bij kinderen.

Maar het was wel degelijk anders dan in andere gezinnen.

Ik was niet alleen zusje, maar ook voorbeeld voor mijn zus, oppasser, regelaar, mede mogelijk maker van het hele gezin en verzorger.

Tot ik daarin vastliep en ontdekte dat de oorsprong van al dat aanpassen in mijn kinderjaren lag. Het werd mijn missie om andere ouders bewust te maken van de positie en uitdagingen van Brussen en hoe ze hen kunnen ondersteunen zodat hun Brus op oudere leeftijd niet ook met sociaal emotionele ‘last’ uit de kinderjaren zit. Want heel eerlijk, de meeste Brussen kampen hiermee.

Waarom ben jij gestart met een coachingspraktijk voor Brusjes?

Ik was mijzelf kwijt. Het moederschap kende zijn uitdagingen. Ik was alle ballen hoog proberen te houden (werk en thuis), had een kort lontje en was altijd moe. Ik voelde mij al tijden geen leuke moeder meer. Ik wist niet meer wat ik nu echt leuk vond. Ook in mijn werk nam de werkdruk toe.  Ik zag zoveel wat iedereen nodig had en voelde mij zo vaak tekort schieten. De combinatie van dit alles maakte dat ik in een burn-out belandde. Met een coach ging ik een traject in naar wat wel bij mij paste en hoe ik met mijn uitdagingen om kon gaan.

Een van de dingen was kijken naar waar ik, ook alweer, echt blij van werd. Wat was mijn passie in het werk? Ik werkte al 26 jaar in de (gehandicapten) zorg, iets waar veel Brussen onbewust voor kiezen weet ik nu. Maar paste dat wel? Welk stuk wel, en wat niet?

Iets met kinderen en ontwikkelen. Ik besloot de kindercoach opleiding te doen.

Ik wilde het verschil maken voor die kinderen die met hun identiteit en emoties worstelden. En ik vond dat coaching voor iedereen toegankelijk moest zijn, met of zonder handicap of diagnose. Diegene die zich in bijzonder gedrag uitten, maar zeker ook en misschien wel juist voor de stille teruggetrokken onzekere en onzichtbare kinderen.

In de opleiding werd veel stilgestaan bij je eigen ontwikkeling. In de zoektocht naar mijzelf kwam alles samen in mijn Brus historie.

Ik wil een stem geven aan hen die dat niet kunnen, niet weten hoe of niet meer weten hoe. Met in het bijzonder de Brussen waarvan ik weet waar ze mee worstelen.

En daarbij neem ik het gezinssysteem mee, om zo patronen te kunnen doorbreken dan wel ondersteunen. Een kind met een beperking heeft invloed op het hele gezin en gezinsdynamiek. Zo werd ik coach voor het kind én gezin, met als specialisatie Brussen coaching.

In hoeverre heb je kennis en ervaring met autisme?

Als moeder, maar ook vanuit mijn werk heb ik inmiddels heel wat jaren ervaring met kinderen/jongeren en ook volwassenen met autisme. Werken met picto’s, vaste dagprogramma’s, maar vooral ook de uitdagingen hierin wanneer er iets in het programma anders gaat dan gepland. Hoe leg je dit dan op een duidelijke manier uit. Wat helpt de ander om te ontladen of om het goed te begrijpen, een tekening of juist eerst stoom afblazen?  En terugblikken op welke signalen er aan vooraf gingen?

Sommige dingen kun je voorbereiden, kaderen. Soms niet. Het vooraf denken vanuit open en gesloten mappen (geef me de 5 methodiek),  het omvallen van blokken (brainblocks) en kijken en denken vanuit een autibril geven mij hierbij richting. Van hieruit kan ik deze kinderen meestal goed volgen en begeleiden. Maar soms wordt ook ik nog overvallen door nieuwe inzichten.

Kan je aangeven waarom het zo belangrijk is om aandacht te schenken aan Brusjes?

Hoewel de zorg vaak goed gericht is op ouders en kinderen met een zorgondersteuning, is de aandacht voor de Brussen vaak niet zo groot. Terwijl zij ook hulp nodig hebben. Brusjes cijferen zichzelf weg omdat ze de zorgen van ouders en broer/zus zien en voelen. Ze gaan zich hierop aanpassen om hen niet OOK tot last te zijn. Er zijn verschillen in de opvoeding en de broer of zus heeft door hun ondersteuningsbehoefte vaak meer aandacht nodig. Dat is geen verwijt naar ouders, maar zo gaat dat. Brussen passen zich hierop aan. Meehelpen, terugtrekken zijn hier voorbeelden van. Maar ook levend verlies, gewenst gedrag, of bewust ongewenst gedrag vertonen omdat ze ook aandacht willen. Wanneer hier niet adequaat mee omgegaan wordt kunnen ze hier op latere leeftijd sociaal emotionele problemen door krijgen. Sommige worstelen met trauma. Dat is iets waar vaan niet bij stilgestaan wordt. Ze zijn een soort (niet bewust) vergeten groep.

Wat komt er allemaal aanbod in jouw webinar over Brusjes?

Wat zijn uitdagingen waar Brussen tegenaan lopen. Hoe ga je als ouder om met de verschillen tussen je zorgkind en je Brus? In gedrag, in opvoeding. En hoe kun je hen helpen bij al wat ze voelen, zodat ze zich ook gehoord en gezien voelen.

Wat vind jij het leukste aan ASS en wat heeft het jou gebracht?

ASS heeft ook mooie kwaliteiten. Vooral de puurheid spreekt mij aan. Geen masker, geen verbloemen, maar gewoon doen en zeggen wat ze denken. Die andere kijk kan ook mij mooie inzichten geven. Waarom een verjaardag ook niet leuk kan zijn  bijvoorbeeld omdat iedereen zich gedraagt zich ineens anders na jou gedraagt. En de verwondering en details opmerken van kleine dingen.

Logische vervolgvraag: en het lastigste?

Het lastigste vind ik het zien van frustraties bij ASS. Het volle hoofd, de onbegrip (overschatting) door anderen. En dan niet altijd tips aan willen nemen van hun naasten, want ‘Jij zweet dat niet, jij bent niet mijn leraar’ of net wat.

Welk vooroordeel over autisme is volgens jou compleet uit de lucht gegrepen en waarom?

Dat een autist niet sociaal kan zijn. Privé ken ik meerdere kinderen met autisme die buitengewoon sociaal zijn. Anderen ook in de ogen kijken. Je merkt aan hen weer andere dingen waar ze mee worstelen. Niet elke autist is gelijk, dus benader hen als een individu. Wie zijn zij, wat past bij hen in hun thuissituatie. Een dagprogramma structuur kan met picto’s, maar ook met geschreven woorden. Werkt voor de een een zeer gedetailleerde uitleg en moet bij een ander zo min mogelijk tekst gebruikt worden.

En welke klopt er stiekem toch wel een beetje?

Dat autisme vaak erfelijk is. Grote kans dus dat jij als ouder ook autisme hebt, al dan niet gediagnostiseerd. Wanneer ouders hulp voor hun kind zoeken en dan inzichten en vaardigheden krijgen herkennen ze ook dingen bij zichzelf.

Als afsluiter: wat is jouw tip aan ons, de moeders/verzorgsters met een kind met autisme?

Wees er voor je kind, maar probeer soms ook te kijken waar grenzen verlegd kunnen worden. (voorbereiden hierop is wel belangrijk, maar ook hierin kun je duidelijkheid geven wat wel/niet en wanneer). “Normaal eten we op zaterdag friet. Vandaag is Lisa jarig en daarom eten we vandaag  pasta. Volgende week zaterdag eten we weer friet.”  Bijkomstigheid is dat het voor jou als ouder en je brus ook fijn en nodig is om jezelf op 1 te zetten. Ook jij bent belangrijk!

Dit is een post van

Nickee Hoedemaekers