“Binnenkort gaat hij uit huis.”

Je kind gaat uit huis. Op zich niets bijzonders. Het zal wennen worden en loslaten zijn. Voor het hele gezin.

Maar wat als je kind nog geen 10 jaar is. En je hiervoor bewust kiest. Een gevoelsmatig onmogelijke keuze die je liever niet had willen maken. Maar toch maakt omwille van jezelf en je gezin. Omdat de zorg zo’n impact heeft, en veel vraagt. 24 uur per dag. En je er zelf haast aan onderdoor gaat. En broertjes/zusjes (brusjes) hier ook door beperkt/geremd worden.

Dan is die keuze misschien wel de juiste keuze, ook al voelt het niet zo. Wanneer je kind nog geen 10 is, ben je nog niet zover om los te laten! Want je kind heeft niet een bepaalde mate van zelfstandigheid bereikt. En je kind is juist afhankelijk van zijn omgeving. Omdat hij een verstandelijke beperking heeft.

Nu moet je naast je kind ‘loslaten’ ook ermee dealen dat anderen de zorg doen. Niet altijd op een manier zoals jij zou doen. Jij zou allang gezien hebben dat hij ….. Jij zou allang geregeld hebben dat hij ….. Zij kennen hem niet zo goed zoals jij hem kent. Verschillende gezichten, met andere zorgkinderen. Een nieuwe omgeving, zonder vertrouwde gezichten. Zal hij jou ook missen? Zal hij huilen wanneer je weggaat? Verscheurd achter blijven in je gevoel?

Kun je steun vinden? Herkenning? Troost? Misschien heb je wel verwijten of onbegrip vanuit jouw omgeving. Of van jezelf.. want  ‘ben jij nu een goede ouder?’

Echt.. twijfel niet. Je bent geen slechte ouder als je hulp vraagt. Als je weet dat jullie door deze stap juist er voor hem en elkaar kunnen zijn. Zonder OP te zijn. Zonder eraan onder door te gaan. Of één van je andere kinderen. Ik hoop dan ook dat leken door dit stukje een andere bril gaan opzetten. En zij er juist ook voor jou kunnen zijn. Zonder verwijt, zonder oordeel. Maar vanuit liefde. Met een luisterend oor. Een warme knuffel. Een troost zijn in gevoel en gedrag.

Het is een rollercoaster, voor heel je gezin.

Ook voor de broertjes en zusjes. Nooit compleet zijn. Hun maatje missen. Zorgen maken “zal hij er fijn wonen?”

Naast verwarring, boosheid, blijdschap, gemis, verdriet en ook onbegrip van leeftijdsgenootjes. Er wel zijn en ook weer niet. En kunnen ze dit gevoel kwijt? Bij wie, wanneer? Een luisterend oor vinden. Wie begrijpt hun situatie nu?!

Als je als ouder zelf ook aan het zoeken en worstelen bent met je eigen emoties. Een manier probeert te vinden om er mee om te gaan en daar eigenlijk al ‘genoeg aan hebt’, zou het niet fijn zijn als broertjes en zusjes ook met iemand konden praten die er juist voor hén is.

Zodat ook zij ruimte krijgen om er een weg in te vinden. En zij ook gehoord en begeleid worden. Zonder dat dit als extra taak op jouw schouders ligt.

Ik ben er voor hen. Bij mij mogen ze hun emoties tonen, zonder schroom vertellen dat zij ook op nummer één willen staan, leuke dingen doen zonder de druk van hun broer of zus die extra vraagt/aandacht nodig heeft. Gewoon zichzelf mogen zijn. Ik herken waar zij in zitten. Ik wil dat ze ontdekken en gaan genieten van hoe zij zijn.

Neem contact met mij op om te praten wat ik voor jullie kan betekenen. Of je zorgkindje (nu) uit huis gaat of niet.

Dit is een post van

Nickee Hoedemaekers