Herken je dat? Dat je je verhaal niet meer doet? Omdat je merkt dat anderen niet op je antwoord zitten te wachten en je daarom maar zegt ‘dat het goed gaat’.
Terwijl je eigenlijk wilt zeggen, misschien wel schreeuwen, dat het ZOVEEL is.
- Hoe je je echt voelt.
- Dat je meer dan op bent en rust wilt.
- Een normaal gezin wilt, en klaar bent met steeds jezelf weg te cijferen.
- Even niet wil zorgen of zorgen wil maken.
- Even niets wil regelen.
- Je verdriet hebt omdat je kind ‘anders’ is en dat soms confronterend en gewoon niet leuk is.
- dat iedereen in je gezin op eieren loopt.
- dat de sfeer in huis gespannen is.
Maar je doet het niet, want …
Wat kan die ander nu aan jouw situatie veranderen?!
Je hebt laatst ook al je verhaal gedaan bij haar. Ze ziet je aankomen! Ze zal je vast een zeur vinden.
Weet je.. dat dacht ik ook ooit. En heel eerlijk, soms moet ik (vanuit mijn Brussenrol) nóg even mijn gedachten hierin resetten. Dat emoties belangrijk zijn en geuit kunnen en moeten worden. Checken of wat ik denk ook echt klopt. Al een hele tijd terug, 2006, verloor ik mijn partner. Nu is dat niet het zelfde met een zorgintensief gezin. Maar op dit vlak (niet ongeremd en onbeperkt delen van al wat je voelt) wel.
Ik was pas 30 en in de bloei van mijn leven. Mijn wereld ging op zijn kop. In het begin was er aandacht en begrip. Naarmate de weken en maanden voorbij gingen werd dat minder.
Ik begon mij steeds meer opgelaten te voelen om mijn verhaal te delen. Ik had die ene vriendin al vaker gebeld in mijn ‘meltdown’. Dan kon ik nu toch niet weer daar aankloppen..
Ik was bijna overtuigd dat de ander er wel genoeg van gehoord had. En dat mijn inhoud wel als ‘Beklaag’ zou worden gezien. ‘Komt ze weer aan’. Dus hield ik het voor me. Hield ik mij stil.
Ik trok mijn stoute schoenen aan.
Waarom ik het deel? Nou, je begrijpt dat dit niet voor mij werkte. Mijn emoties zette zich vast in mijn lijf. Namen de overhand zelfs. Het zoekt toch een uitweg.
Mijn maatschappelijk werkster, waar ik (omdat zij altijd kon luisteren) mijn verhaal bij kwijt kon gaf mij een inzicht die ik graag met jou deel.
Ze zei:
“Zeggen anderen dit? Hoe zien je dat? Bevraag hen eens.”
En dus trok ik mijn stoute schoenen aan en belde mijn vriendin. Met wat gestommel kon ik uitbrengen: “ Ik wil je wat vragen. Ik merk dat ik mijn verhaal graag kwijt wil, maar ik voel mij opgelaten om dit steeds te mogen delen. Hoe ervaar jij dit?”
Het kan bovendien fijn zijn dat een andere weet (zeg dat ook) dat hij er niets mee hoeft. Je hoeft geen oplossing, je hoeft niet ‘gered’ te worden. Je wil gewoon een luisterend oor hebben.
Sommige dingen kun je niet veranderen. Maar erin gehoord worden kan een verschil maken en maken dat je je gedragen voelt.
Want ook jij mag je verhaal vertellen.
Wil jij na aanleiding van dit verhaal ook je verhaal delen, stuur gerust een berichtje. Of bel me voor een gratis kennismakingsgesprek. Je hoeft het niet alleen te doen.
