Hij walst gewoon over haar heen! Waarom is haar NEE niet duidelijk genoeg om te respecteren?
In de wachtrij bij de achtbaan staat een vader met zijn dochter. Ze huilt. Ze durft niet, ze wil niet. Het moet!
‘Niet aanstellen, het valt heus wel mee. Ik ben toch bij je?! Ik ben voor jou meegegaan hoor’.
Weer huilt ze. Ze probeert haar grenzen aan te geven, tevergeefs.
Ik zie het voor mijn ogen gebeuren. Zij, trouw als ze is, blijft gehoorzamend haar vader volgen in de rij voor de achtbaan. Ze wil niet, maar ze wil haar vader ook niet teleurstellen. Ze durft niet, maar ze durft er ook niet tegen in te gaan.
Moet ik er iets mee? Is het aan mij om er iets van te zeggen?
Ik voel een WOEDE in mij opkomen.
Waarom moet ZIJ zich aanpassen en over haar grenzen gaan?
Wat verwacht hij nu?! Dat zij haar eigen ik opzij zet? Haar gevoelens maar negeert?!
Het raakt mij. Ik was óók dat kind, dat haar gevoelens opzij zette omwille van de ander. En man-o-man wat heb ik daar last van gehad. Weet je wel wat dat met iemands zelfvertrouwen kan doen?! Over je grenzen gaan vanuit loyaliteit?
Je kan moeite krijgen om hulp te vragen. De neiging hebben om te verbergen wat er aan de hand is. Bang zijn om uitgelachen te worden als je iets fout zegt of doet. Moeite hebben met je grenzen aangeven. Bang zijn fouten te maken. Constant op je tenen lopen, om een ander niet te kwetsen. En NEE zeggen is een no-go.
Als jonge Brus wilde ik er zijn voor mijn gehandicapte zus. Ik voelde mij schuldig dat ik dingen soms beter kon dan haar. Ik zag en voelde daarnaast ook de zwaarte van de zorg die mijn ouders droegen. Ik wilde hen niet tot last zijn. Ze hadden het (in mijn ogen) al zwaar genoeg. En dus
paste ik mij aan. Soms gevraagd, soms ongevraagd. Tot ik niet anders wist, en ik als vanzelf mijn emoties ging negeren. Andere dingen waren belangrijker. Mijn gevoelens konden wachten.
Ik leidde niet (meer) mijn leven, maar een leven wat beter aansloot op ons gezin. Vanuit schuldgevoel, vanuit liefde en trouw. Mijn mening deed er niet (meer) toe en ik zelf deed er ook niet toe.
Mijn emoties slikte ik eerder weg dan dat ik uitsprak wat ik écht leuk vond of moeilijk vond.
Ik wilde er voor hen zijn, maar wilde ook mijn EIGEN leven leiden. Dingen doen die IK leuk vond. Maar ik deed het niet.
Ik paste mij aan. Keer op keer.
DIE VERDOMDE LOYALITEIT OOK!
DIE LOYALITEIT ZORGDE VOOR GRENSOVERSCHRIJDINGEN BIJ MIJ.
*Ik zette mijn gevoelens wel opzij.
*Ik wachtte wel (weer!).
*“Nee hoor, geen probleem” (zei ik, maar voelde ik anders).
*Ja, natuurlijk liet IK wel even het goede voorbeeld zien, omdat ‘ZE HET DAN WEL ZOU AANNEMEN’.
*Nee hoor, mijn zus ‘mocht wel met MIJ EN MIJN VRIENDINNEN MEE’ op tienertoer* (met de trein een paar dagen weg). Volgens mijn ouders stond ik erop. In mijn beleving voelde ik de wens (lees druk/verwachtingen) van mijn ouders. En ja, ik voelde ik ook schuldig omdat mijn zus zo weinig vriendinnen had en het anders ‘nooit zou meemaken’. Dat dus..
Over je eigen gevoel gaan. Over je eigen grenzen gaan. Aanpassen aan de ander omdat je je daartoe verplicht voelt.
Vaak wordt de worsteling en de strijd om het sociaal ‘goed te doen’ bij Brussen niet gezien. Lijden Brussen in stilte en vertonen ze minder uiterlijke symptomen van hun worstelingen. Brussen zullen de aandacht niet op zichzelf vestigen.
Ouders.. ik vraag, nee ik smeek je. Kijk naar je Brus. Ga gesprekken aan. Niet 1x, maar elke levensfase. Want elke levensfase zijn er nieuwe frustraties, emoties en uitdagingen die je echt niet op het eerste gezicht ziet. Die de Brus misschien zelf nog niet weet of juist vanuit loyaliteit camoufleert.
Ik worstelde ik hier als volwassene nog mee. En met mij zoveel meer Brussen.
Ben hier bewust van! Weet dat een Brus zich soms makkelijker uitlaat met een ander, bijvoorbeeld een coach. Vooral als die Coach ook zelf een Brus is en er geen extra woorden nodig zijn om gevoelens uit te hoeven leggen.
Mijn ouders wisten niet dat ik mij alsmaar aanpaste. En echt erover praten deden we niet. Niet echt zeg maar. De impact van het bijzondere gezinsleven op de Brus is pas de laatste jaren bekend. Juist daarom maak ik mij sterk voor al die Brussen.
En kunnen Brussen hun verhaal bij mij kwijt (zonder het gevoel te hebben ouders te belasten). Ga ik samen met hen (en ouders) kijken hoe we vorm geven aan die frustraties en uitdagingen, de communicatie en verbinding.
Hoe het met het meisje en die vader afliep?
Het laatste wat ik zag was hen samen zittend op het bankje bij de ingang. Uit de rij, in gesprek met elkaar. Het deed mij goed dat er een open gesprek was. Waarin zij echt gehoord werd en hij zijn verwachtingen kon loslaten. En vandaaruit (samen) verder kijken naar de volgende stap. Een kleine stap of toch de stap voor later. In ieder geval een mooie stap in hun samenzijn. Soms is elkaar even echt zien in het moment al genoeg. Juist die mening vragen, ook al kun je misschien niet erin tegemoet komen, is o zo belangrijk. En maakt net dat verschil.
Vertrouwen, zonder oordeel, zonder verwachtingen. Niet vanuit loyaliteit, maar vanuit connectie en jezelf kunnen kiezen. Want ook jouw mening telt!
