Met een enorme knal galmt het vuurwerk door de lucht. Het raakt me. Vastgenageld aan de grond voel ik een traan langs mijn wangen lopen…
Ineens was het daar, die herinnering die dit veroorzaakte.
2006: Mijn vorige partner en ik hadden na een lastige december maand besloten om weg te gaan. Even er echt helemaal uit. Ons doel werd een maand met z’n tweeën op vakantie naar Thailand. Even zonder zorgen.
Die februari, daar in Thailand, was ik jarig. Wat werd het een speciale dag. Ik werd meegenomen naar een barretje in het dorpje (lees de enige bar in een dorpje van 10 huisjes). Hier had hij een VERRASSINGSFEEST georganiseerd. Ik was perplex. Via de eigenaresse van onze guesthouse was een mierzoete Thaise taart geregeld. En er was zelfs bezoek van de andere gasten uit onze guesthouse . Die ik niet kende. Er werd gezongen en gefeliciteerd. Ik voelde mij zó speciaal.
Als klap op de vuurpijl, hoe toepasselijk vandaag, gingen we hierna met z’n tweetjes naar het strand. Mijn ex-partner had een enorme, maar dan ook echt ENORME VUURWERKPOT gekocht. We waren We staken de vuurwerkpot aan. Er volgde een enorme knal en de donkere hemel met immens veel heldere sterren werd verlicht door schitterend siervuurwerk. Het was prachtig en INDRUKWEKKEND. En luid. Man wat een knal!
Gisteren, oudjaarsnacht, om een uur of 00.15uur was er weer zo’n ENORME KNAL.
Ineens was ik terug in 2006. Als de dag van gisteren. De herinnering RAAKTE MIJ in mijn hart.
Een TRAAN liep over mijn wangen. Want hoewel die herinnering aan 2006 speciaal en waardevol was, tegelijk was het ook heel confronterend. Ik kon hem niet meer, NOOIT MEER met mijn toenmalig maatje delen.
Dat op je lippen ligt:
“WEET JE NOG, toen we….” en je beseft dat hij NIET MEER leeft. Gevolgd door een PIJNSCHEUT van gemis. Het besef van dat het niet meer is en kan.
Het was lastig. En het mocht er zijn…
Mijn traan en mijn lach. Ze horen beide bij mij. Soms liggen tegenpolen dicht bijeen. Kan ik gelukkig zijn en tegelijk verdriet voelen. Verliefd voelen in het hier en nu en tegelijk mijn oude liefde missen. Blij zijn, maar ook verward voelen. Geluk ervaren maar ook schuldig voelen.
Inmiddels weet ik dat Ieder mens (van binnen) uit polariteiten bestaat. Twee tegengestelde en contrasterende principes kent, zoals bijvoorbeeld in elektrische batterijen of magneten. Zoals 2 tegenpolen. De plus en de minpool..
Zo kun je enerzijds een perfectionist zijn en vind je jezelf anderzijds een luilak.
Ben je zowel een doorzetter als een uitsteler,
Succesvol maar ook iemand die faalt,
Hoewel deze blog in 1e instantie niet over ZORGGEZINNEN gaat, post ik hem wel. Omdat ik weet hoe dicht deze dingen (tegenpolen) samen kunnen liggen, juist in intensieve zorggezinnen;
*Blij zijn met stapjes, maar de confrontatie ervaren dat andere stappen er niet zijn en/of zullen komen.
*Brussen die zich enerzijds trots en vol liefde voelen om hun bijzondere broer of zus, maar anderzijds INTENSE EMOTIES VOELEN; balen, verlangen naar een ‘gewone’ (niet gehandicapte) broer/zus. Zich misschien wel schamen voor hun broer of zus. En tegelijk weer schamen om het schamen zelf.
*Als ouder de verschillen tussen je kinderen waarnemen. Er zijn voor de een en je tegelijk TEKORT VOELEN SCHIETEN ten opzichte van de ander.
*Verschillen waarnemen tussen de ontwikkeling van je kinderen, elke leeftijdsfase weer schakelen, verwachtingen bijstellen, GECONFRONTEERD worden. Omarmen versus worstelen. Er mee om kunnen gaan, en het er ook weer klaar meer zijn.
Je gezinssituatie kun je niet veranderen. Wat wel kan is bewust zijn van hoe je met dingen omgaat. Mogen de (beide) tegen polen er zijn? Waar schuurt het en hoe ga je daar dan mee om? Kun je je gevoelens omarmen? En delen? Kan je zeggen wat je echt bezighoud?
Wil je dat ik een stukje meeloop, zodat je leert hoe je de scherpe kanten van je gezinsleven haalt.
*Waardoor je gezinsleven ontspannen voelt, en rust een vast onderdeel is.
*Dat je je zekerder voelt en balans vind tussen zorg geven aan de ander, maar ook jezelf blijft.
*Dat je weet hoe je de zorg aan je kind met een beperking kan geven en er tegelijk ook voor je Brus kunt zijn. En dat dit ook goed voelt voor jullie en je Brus.
*Dat je niet langer uitgeput met zweepslagen over de rug gaat, omdat dingen niet (allemaal) lukken. Maar je leert zien en gebruik maken van ieders kwaliteiten. En dat die elkaar kunnen aanvullen.
*En dat iedereen zich vrij voelt om te delen wat hij/zij bezig houdt. Zonder schaamte, zonder inhouden, zonder op eieren te lopen.
